Precies twee jaar geleden schreef ik hier een eerste stukje. Fysiek was ik in die periode tot niet erg veel in staat, wegens revalidatie na jarenlange ziekte, een lange operatie en drie dagen narcose, en er viel in die tijd van het jaar hoe dan ook niet veel te doen in m’n kleine moestuin. Ook m’n brein, dat al enkele jaren steeds zwaardere pijnmedicatie te verduren gekregen had, was toe aan wat activiteit. Ik zat vol plannen voor het op til staande moestuinseizoen, en besloot om daarover te schrijven, want eigenlijk heb ik altijd al graag geschreven. Snel merkte ik dat schrijven me niet meer zo goed lukte als in vroegere jaren. Maar whatever, ik deed het toch enkel voor mezelf en was niet van plan om m’n stukjes te delen, ook al stonden ze open en bloot op het Wereldwijde Web van Wijsheid en Vooral Dwazekloterij. Het zou nog wel even duren alvorens iemand het stoemelings via één of ander zoekalgoritme te zien zou krijgen. Zelfs nu nog weet ongeveer niemand uit vrienden- of familiekring dat ik “een website heb”. Op Twitter schreef ik wel af en toe iets over het moestuingebeuren, en heel sporadisch verwees ik iemand naar een bepaald stukje als reply op een concrete vraag of zo. Pas een half jaar geleden begon ik dat frequenter te doen, en vrij recent heb ik besloten om de stukjes voortaan wat actiever te delen. Je weet tenslotte maar nooit of iemand er iets aan heeft. Er kwam uiteindelijk ook een apart Twitteraccount (@lochtingske), zodat mensen me daar kunnen volgen zonder een tijdlijn aan te treffen vol politieke bullshit en oeverloos gejank over…euh… alles.

Precies twee jaar geleden was het januari, en nu dus ook. M’n kweekbakjes zijn al in stelling gebracht voor de eerste peperzaadjes. Ik ga minstens een weekje later beginnen te zaaien dan vorig jaar. In 2020 zat ik begin mei al met een oerwoud aan peper– paprika– en tomatenplanten in huis, terwijl het nog wat te koud was om de planten buiten te zetten. Door de extra warmte in de kweekbakjes en wat extra licht, hadden de plantjes immers heel goed gefloreerd. Vrouwlief vindt het wel plezant dat we tomaten en paprika ‘vers uit de lochting’ hebben, maar die lochting staat wat haar betreft toch maar liever niet in huis.

• 

• 

Buiten ligt m’n kleine lochtingske nu bedekt met grasmaaisel, snoeisel en bladeren. Ook de houtschilfers uit het kiekenskot komen voorlopig daar terecht wanneer ik het kiekenskot uitkuis – die beesten schijten wat af zeg. Die laag rotzooi beschermt de grond en het bodemleven. Spitten doe ik niet meer. Wie wil weten waarom, verwijs ik graag door naar deze blog. Jan houdt immers ook niet zo van spitten, heeft daar heel goede redenen voor, en legt gaarne uit welke deze zijn. Het is ook om andere redenen een interessante blog, for that matter.

• 

• 

Vorig weekend heeft het gesneeuwd. Een mooi laagje verse plakkende sneeuw, dat vraagt natuurlijk om een sneeuwballengevecht en om een sneeuwman, of twee. M’n dochter en ik hebben er twee gemaakt. De zoon heeft geholpen om de middelste bollen op de onderste te hijsen, maar noemenswaardig meehelpen aan het maken van sneeuwmannen was verder beneden z’n puberale stoere waardigheid, wat volgens mij niet ongebruikelijk is bij vijftienjarige jongelui. Z’n zus bekogelen met malse verse sneeuwballen daarentegen…

Helaas was het sneeuwkoppel geen lang leven beschoren, want dezelfde nacht begon het reeds te dooien. Dat is helemaal niet erg, want die ouderwetse sneeuwpret heeft echt deugd gedaan. Zeker nu onze winters steeds warmer worden, en sneeuwtapijtjes steeds zeldzamer in onze contreien, laten we de kans niet zomaar voorbijgaan om in de sneeuw te spelen. Ja, ook als vijftigplusser kan je nog gewoon in de sneeuw spelen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Gelukkig heeft het deze winter – in tegenstelling tot de vorige – wél al eens 24 uur aan een stuk gevroren en konden we de diepvriezer eindelijk laten ontdooien en uitkuisen.  Wat enkele jaren geleden nog zo vanzelfsprekend was (de inhoud van de diepvriezer even buiten zetten tijdens een strenge ijsnacht en -dag), is dat nu blijkbaar niet meer. Het klimaat geraakt steeds meer fucked up, en er moest al zoveel unfucked worden in onze wereld.
Ik ga niet heel erg negatief doen over 2020. Sommige dingen konden beter, ja zelfs véél beter, maar er zijn toch maar lekker weer een heel jaar geen bommen op ons hoofd gevallen.
En wat 2021 betreft: het wordt vast een fijn jaar, hopelijk ook voor jullie allemaal.

Groeten,
Guy