Niet zo heel erg lang geleden – de dieren konden allang niet meer praten – had ik nog een reguliere job. Ik was toen druk doende met facility management (‘de technische dienst’), en in die job kon ik de hand leggen op de mooiste houten wegwerppallets en had ik de beschikking over het beste instrumentarium om die pallets te ontleden tot hun primaire bestanddelen, zijnde stevige planken waarmee je allerlei leuke dingen kunt doen. Ik had daar destijds een stevige compostbak mee gemaakt. Met verluchtingsspleten, en onderaan een grote opening om de compost uit te halen, afgesloten met een stevige aluminium plaat met een handig handvat. Dat werkte vreselijk goed. Je kon daar alles inkappen, zonder al te veel rekening te houden met allerlei regeltjes, en op een paar maanden tijd was de hele teringzooi netjes gecomposteerd. Je leest maar al te vaak ‘en ge moogt dit er niet indoen, en dat ook niet, en si en la’ maar ik pleurde daar gewoon alles in, en toch leverde dat een vat met bovenin de verse rotzooi, in het midden een enorme bol van wel tienduizend miljard wormen, en onderaan uitstekende en lekker ruikende compost. Elk jaar haalde ik daar drie volle kruiwagens compost uit. Maar na een jaar of acht begon de hele reutemeteut in mekaar te stuiken. Zo rot als wat. Het had nog lang geduurd. Spijtig dat ik er geen volledige foto van heb.
In die tijd zat ik al vaker ziek thuis dan ik op m’n werk was, maar had ik wel nog van m’n immer op fiscale voordeeltjes beluste werkgever een hoop ecocheques in huis. Daarmee moest ik binnen de week nog iets nuttigs aanvangen, op straffe van verval van de geldelijke waarde. Dus trok ik naar de plaatselijke Hubo met een boodschappenlijstje waarop tevens een compostvat vermeld stond. Maar wat een vreselijke brol was me dat toch allemaal. Een zelfbouwpakket met prullerige plastieken onderdelen die wegens onvolmaaktheden bij de productie amper fatsoenlijk in mekaar te krijgen waren. En onderwijl worstelde ik gedurig met die zuurstofslang in m’n bek en dat zuurstofmachientje aan een riem om m’n nek. Dat plastieken spel heeft nooit zo goed en zo snel gecomposteerd als m’n zelfgemaakte bak, met als gevolg dat die altijd vol zat en we er amper compost uitkregen. Dat we er weinig compost uitkregen had natuurlijk ook te maken met die belachelijk kleine openingen onderaan. Waar ik bij m’n ambachtelijke bak de compost er nog met een normale schop kon uitscheppen onderaan, moest ik nu met een speelgoedschepje een beetje compost trachten uitpeuteren door een kleine opening. Ochottekes drie emmertjes kreeg ik er dit jaar uit, in plaats van de traditionele drie kruiwagens.
Na het uitpeuteren van die drie emmertjes zat de compostbak dus nog steeds vol, met een gloednieuw lochtingseizoen voor de deur. Deze week heb ik na m’n revalidatiesessie in UZGent naar het nabijgelegen Ivago gereden, onze lieve intercommunale afvalbeheerder, om een extra compostvat te kopen, Amper 30 euro voor een stevige compostbak en 6 euro voor een beluchtingspook die eruit ziet als een onverwoestbaar middeleeuws aanvalswapen. De vlakbij gelegen Hubo heb ik ook nog eens gefrequenteerd om negen betonnen ‘voetpadtegels’ te kopen om m’n aanwinst op te plaatsen. (Wist je dat zo’n betontegel slechts één euro kost? Daarvoor kunt ge niet sukkelen, dacht ik zo.) Meteen een onderlaag van twijgjes en dunne takjes in het vat gekieperd, gevolgd door een lading keukenafval en wat plantaardige rotzooi die al een hele tijd in mijn klein lochtingske lag te wachten op een leuke compostbak die zich erover zou ontfermen. Alsook wat regenwormen en duizendpoten en pissebedden uit de kaduke compostbak gehaald om in de nieuwe compostbak te gooien. Zonder die afvalverwerkende fauna werkt een compostbak immers niet.
NB: Wat betreft die plantaardige rotzooi die al een tijdje op en hoopje lag te wachten: Onderaan dat hoopje lag een ruiker verwelkte snijbloemen. Gewoon een boeket van een bloemenwinkel. Dat lag daar al twee maanden onderaan dat hoopje. De hele ruiker lag daar echter nog steeds. Verwelkt, maar verder nog zo goed als intact. Ik heb geen idee met welke giftige rotzooi die bloemen zoal bespoten werden waardoor ze niet vergaan, maar ik dacht dat het geen goed idee was om m’n compostbak te beginnen vullen met iets dat eerder bij chemisch afval thuishoort dan in een compostbak.
Groeten,
Guy
PS Uiteindelijk heb ik dat prulcompostvat ook vervangen door zo’n exemplaar van Ivago. Het was helemaal kromgetrokken door het gewicht van de inhoud, en err zaten rattengaten in.
een klein lochtingske 