mei 2021 – een klein lochtingske

Zaaien in een klein lochtingske is ook altijd een beetje keuzestress. Zo heb ik zaad van vier soorten kerstomaatjes. Welke groeiden nu weer het best, hadden het meest opbrengst en welke waren het lekkerst? Maar kan je die uit een serre qua smaak wel zomaar vergelijken met in open lucht gekweekte exemplaren? En hoe kleiner het lochtingske, hoe prangender de keuze. Kan tellen, zo qua first world problem.

Ik heb zaadjes van ‘Piccolo’, alsook van afstammelingen van een niet nader gespecifieerd tomatenplantje dat ik jaren geleden kocht bij een lokale neringdoener, en van in de supermarkt gekochte tomaten die ik bij gebrek aan beter “Mini-Pruimtomaatjes van Delhaize” (MPD) en “Zoete Minitomaatjes van Delhaize” (ZMD) noem. Dit jaar ga ik ze alle vier in precies dezelfde omstandigheden opkweken: op dezelfde plaats, in dezelfde potten en in dezelfde potgrond. De tomaatjes zullen vervolgens beoordeeld worden door een volstrekt ondeskundige jury onder leiding van mezelf, en bestaande uit mezelf, vrouwlief en eventueel bezoek. De kinderen onthouden zich – zij trekken immers hun puberneusje op voor eender welke tomaat die niet tot saus zonder brokjes of tot ketchup getransformeerd is. Volgend jaar zaai ik slechts één, mogelijks twee soorten kerstomaatjes. Minstens twee van de vier variëteiten gaan de vergetelheid tegemoet en gooi ik uit het bakje waarin ik de enveloppen met zaadjes bewaar.

Of dat wel goed een resultaat geeft, zo met zaadjes van tomaten uit de supermarkt? Jazeker!
Vorig jaar probeerde ik de variëteit “Smaak Tomaten van Delhaize” (STD), en dat gaf geweldig mooie planten met een grote opbrengst aan heerlijke tomaten. Dit jaar zaaide ik er meerdere.

Ik heb de vier concurrerende tomatenplantjes vandaag verspeend in hun definitieve ~~emmer~~ pot. Voorlopig blijven ze nog even beschut in de kas staan, maar later krijgen ze een mooi zonnig plekje. Let the games begin – tomaatjes, 👏 groeien maar!

Op de foto zie je ook onderstaande vreemde constructie. De komkommers in de serre geven altijd zo’n woekering. Ik probeer de uitlopers dan met touwtjes naar omhoog te leiden, maar dat is altijd een gedoe en de takken plooien steeds om de touwtjes naarmate ze zwaarder worden door de groeiende komkommers. Meer zijdelingse ruimte geven is geen optie want de hele kas in kwestie is geen vijf vierkante meter groot, en er moet ook nog tomaat, peper en paprika in. Ik hoop dat ik de komkommer hiermee nu beter in de hoogte kan leiden.

Op de vorige foto is er in de linkerbovenhoek nog een stukje te zien van m’n opbindtouw. Ruim 15 jaar geleden tikte ik bij m’n werkgever zo’n rol op de kop, met enkele kilometers aan draad van natuurlijke vezel. Perfect om bijvoorbeeld tomaten op te binden. Helemaal niet stiekem achterovergedrukt of zo. Wellicht werden er allerlei testen uitgevoerd op het touw (treksterkte, brandweerstand, controle op residu van pesticiden,… kan vanalles zijn). Daarvoor is dan een klein stukje materiaal nodig, maar de opdrachtgever stuurt een hele rol. Het ongebruikte deel van het staal wordt een bepaalde tijd bewaard voor eventuele bijkomende testen of tegenanalyses, en wordt na die tijd verwijderd. Doorgaans belanden die spullen allemaal in de afvalcontainer, tenzij ze tijdig onderschept worden voor een nuttiger bestemming. Enfin, allemaal naast de kwestie, ik wou gewoon tonen dat dit een handige manier is om zoiets op te hangen/bergen.

Dat touw knip ik dan met een – jawel – eveneens van het schroot geredde schaar. Ik had niet meteen een boutje met een meer gepaste lengte voorhanden voor de kapotte schaar, maar hey, het ding doet perfect wat het moet doen, en wie ben ik om daarover dan moeilijk te doen?