revalidatie alom

Het is dus de bedoeling dat ik mezelf drie keer in de week naar het plaatselijke UZ begeef, om me aldaar telkenmale anderhalf uur over te leveren aan de grillen van een hoop kinesisten en ergotherapeuten, en dit tot zes maanden na de longtransplantatie. Ik ga slechts twee keer in de week, wat in de praktijk vaak neerkomt op één keer in de week. Want druk-druk-druk en al. Zeker toen februari 2019 de allures kreeg van een lentemaand die al behoorlijk veel zin had in de zomer. Ik heb alle klussen kunnen doen die ik hoopte te kunnen doen in februari. De kiekenskooi aanpakken en upgraden, graven en beton kappen tegen rattengespuis, geboompte te lijf gaan met een kettingzaag en reduceren tot stoofhout, mijn kleine serre weer helemaal klaar maken, en nog een heleboel klussen waarvoor ik de laatste jaren niet meer de kracht en de mogelijkheid had. ‘Zolang we maar gezond zijn’ en zo. Terwijl ik dan naarstig in den hof bezig was, heb ik enkele keren gebrost voor de revalidatiesessie, foei foei nog eens aan toe. Maar kom, met zakken van 25 kg zand en cement rondhossen en zagen en kappen en graven en doen is revalidatie genoeg, dacht ik in al mijn passieve agressiviteit en medische onwetendheid. En als ik wél naar de revalidatie ging, was ik soms gewoon al te moe en mijn spieren te verzuurd om mijn revalidatieoefeningen nog goed te kunnen doen.

Anyway, de laatste driemaandelijkse inspanningstesten in het UZ-Gent waren best ok. Op de quadriceps na, waren alle resultaten beter dan ze de laatste drie jaar geweest zijn. De revalidatie werkt, niet alleen om aan te sterken na een periode van invaliditeit en een heel zware operatie, maar ook om de neveneffecten van de medicatie tegen afstoting te compenseren. Die medicatie vreet een mens z’n spieren zo ongeveer op.

In dat heerlijke laatste weekend van februari heb ik de eerste vlinders van het jaar gespot (twee citroenvlinders), en ook voor het eerst terug een bescheiden eindje op straat gefietst. En twee dagen later naar de tramhalte gefietst en een tram genomen naar de stad om daar nog een stuk te wandelen tot aan het stadhuis, voor de verrassingsafscheidsdrink die de collega’s van vrouwlief voor haar georganiseerd hadden.

Februari was al bij al fysiek een zware maand voor mij, maar behoorlijk productief en o zo belangrijk, een keerpunt in mijn leven eigenlijk. Laat de rest van mijn leven maar komen, ik ben er fokking klaar voor.

Intussen is maart begonnen vol wind en regen. Hier en daar kan ik tussen twee buien door nog één en ander doen, maar ik ben zo content dat ik in februari al zoveel kon doen. En gewoon content zijn, het maakt niet eens uit met wat, dat is volgens mij het beste wat het leven te bieden heeft. Joehoe!

Groeten,
Guy