Na het stormweer van de voorbije dagen, was het vandaag een zachte, rustige en semi-zonnige dag. Toen ik deze voormiddag in de brievenbus ging kijken, kwam de buurvrouw naar buiten gesneld. Of ik de windhaan van het dak van haar garage kon halen. Op die garage stond inderdaad een windhaan. Die had daar al vele jaren dapper alle weersomstandigheden getrotseerd om eventuele belangstellenden duidelijk te maken vanwaar de wind nu weer kwam, maar tijdens Ciara – zo had men de storm genoemd – zette de haan in kwestie het op een hevig schudden en daveren, en mijn dochter was er getuige van dat hij plots alle houvast verloor. Wel, niet echt álle, want twee staalkabeltjes verhinderden nog dat hij helemaal van het dak afwoei. De windhaan had finaal de geest gegeven. Roest, houtrot, en de tand des tijds hadden hun onontkoombare werk gedaan.
Sapperloot, zo dacht ik, weliswaar in andere termen die minder voor publicatie geschikt zijn, het zal toch niet op mijn sandalen zijn dat op ik hier een ladder kruip. Ik deed schoenen aan, en een tot werkbroek gedegradeerde jeans want je weet tenslotte maar nooit, en ik klaarde de klus. Nog even het slot van de garagedeur gesmeerd met WD-40 want dat leek me overdreven stroef te gaan, alsook diverse bewegende onderdelen van de garagepoort want daar had ik gisteren meer gerammel en geklop en gesnok gehoord dan goed kan zijn – terwijl we toch bezig zijn en zo.
En terwijl we toch bezig waren en ik mijn vuile kleren aanhad, ben ik dan maar wat in de tuin beginnen te werken. Het stukje voor peultjes, tuin- en staakbonen klaargemaakt inclusief stokken en steunen, de bezenstruikjes gesnoeid en de vogelbescherming hersteld, en nog aantal prutserijen en opkuiswerkjes. De hele dag bezig geweest, quoi. Eén van die klusjes betrof het zeven van een hoopje compost. Enkele maanden geleden heb ik een kaduuk compostvat vervangen door een nieuw en degelijker exemplaar, maar daarvoor moest ik de oude eerst leegmaken. Het onverteerde deel ging nadien weer het compostvat in, maar het reeds verteerde spul bleef op een hoopje liggen. Tot nu dus. Vandaag heb ik het hoopje gezeefd, en de fijnste compost bewaard als potgrond. Aangezien ik te gierig ben om een compostzeefje te kopen, en te lui om er één te maken, gebruik ik daarvoor het rooster van een kapotte ventilator. Wel goed gevonden, zo qua doordeweekse lifehack, en het werkt uitstekend.
de compostzeef
Ik bedenk nu plots dat dit reeds het vierde stukje is op vier dagen tijd. Ach, niemand zit me achter de veren, en er zit al helemaal geen planning achter. Ik laat hier gewoon mijn gekrabbel achter wanneer ik daar zin in heb, en zo is het goed.
Groeten,
Guy
een klein lochtingske 