Stop me geen penseel of kostbaar muziekinstrument in de hand, want qua kunstzinnige prestaties zal er niks gebeuren dat de artistieke vaardigheden van de doorsnee peuter noemenswaardig overstijgt. Hooguit kan ik met potlood iets schetsen waarvan je, mits een minimum aan goedgelovigheid, mogelijks kan overtuigd worden dat het geen product is van de groepsactiviteit in de plaatselijke crèche. Het is me nu eenmaal niet gegeven. M’n vader is evenwel een begenadigd beeldend amateurkunstenaar. Er is ooit een werkje van hem gespot op een bekende tweedehandssite, in verband met een aquarel zijner hand, ter koop aangeboden voor een niet nader genoemde prijs. Het bleek voor de verkopers in ieder geval te mooi om zomaar naar het containerpark te brengen. Ik heb ongetwijfeld een heleboel genen van de man geërfd, de ene al kwalitatiever de andere, maar de genen die mij te beurt vielen geven alleszins niet veel blijk van uitgesproken artistieke talenten.
Eén en ander betekent natuurlijk niet dat ik niet ontzettend kan genieten van kunst, weliswaar aan de gebruikerszijde. Muziek kan me kippenvel bezorgen. Cineastisch, maar ook televisioneel, kan ik bijwijlen flink ontroerd worden om zoveel schoonheid. Zelfs één enkele mooi geschreven zin in een roman kan me beroeren. (Laat me u, wat dit betreft, doorverwijzen naar bijvoorbeeld het verbluffend meesterlijke proza in de roman ‘Woesten’, geschreven door de heer Kris Van Steenbergen). Ook naar een stilstaand beeld kan ik met open bek zitten gapen wegens behoorlijk onder de indruk, zelfs wanneer het geen hoogstaande Kunst betreft, maar gewoon iets moois.
En dan krijg je kinderen, en dan worden die almaar groter, en dan brengen die te pas en vooral te onpas werkjes mee van school, die aldaar gemaakt zijn als collectief tijdverdrijf met educatieve doelstellingen. Ik vind die vaak oprecht mooi. En natuurlijk ook: ‘eigen kind schoon kind’. De allermooiste kregen zelfs een plaats in ons huis. Niet in onze living, alwaar de muren kaal moeten blijven om het esthetisch gevoel van vrouwlief te plezieren, maar in de ‘vide’ op de eerste verdieping. Een soort uit de hand gelopen overloop, die een kamer op zichzelf is. Het is tevens de kamer met de vensterbank waar m’n zaaisels het eerste licht zien, maar dit terzijde. Als trotse vader bezorg ik hierbij het volledige wereldpubliek de gelegenheid om enkele van deze kunstwerkjes te bewonderen. En ja hoor, het gekrabbel van jouw kinderen is ook mooi hoor, ongetwijfeld, maar nooit zo mooi als dat van de mijne. Hieronder de bewijzen (wordt regelmatig bijgewerkt)
Groeten,
Guy
(Ze is trots omdat ze nu groter is dan haar moeder, en dat moet blijkbaar benadrukt worden! Vlnr: vrouwlief, ikzelf, dochter en zoon)
Om de artistieke pogingen van mezelf toch niet helemáál te negeren, hieronder mijn eigen creaties. Je begrijpt al snel wat ik eerder bedoelde.
een klein lochtingske 