De vorige keer deed ik via dit medium de wereld kond van mijn bescheiden probeersels met peperplantjes, want de wereld zat daar ongetwijfeld op te wachten. En wie peper zegt, zegt ook paprika. Enfin, misschien ook niet, weet ik tenslotte veel. Het is in ieder geval dezelfde plantenfamilie Capsicum Annuum, en je kan het ongeveer op dezelfde manier kweken. Hollanders noemen pepers soms ‘hete pepers’ en paprika’s ‘zoete pepers’. Maar vertrouw Hollanders nooit blindelings wanneer het over eten gaat.
Ik gebruik heel vaak paprika. Ik weet nog dat ik daar als kind niet al te gek van was, en ik was soms langer bezig met minuscule stukjes uit m’n eten te pietsen dan ik daadwerkelijk aan het eten was. Heden te dage gebruik ik zowat twee keer per week paprika bij het koken, dus vond ik het zeker de moeite waard om het zelf eens te proberen kweken. Daarnet heb ik de laatste gewone paprika’s en één van de laatste puntpaprika’s gebruikt om spaghettisaus te maken. Aan de bijkans lyrische reactie van vrouwlief te horen, was ik niet de enige die de saus heerlijk vond. Al sluit ik niet uit dat ik de zaken hier mogelijks enigszins overdrijf.
Het zijn de laatste paprika’s van het seizoen, de dagen zijn al flink gekort, en het is al enkele weken regenachtig en frisjes, wat maakt dat de laatste exemplaren vrij klein waren. Twee stuks hingen aan een takje dat onder hun gewicht bezweken was. De puntpaprika had wél een aardig formaat. Er hangen op dit ogenblik nog drie van die lange paprika’s in m’n kleine serre. Die zijn vast en zeker op vooraleer het nog kouder wordt.
Ik heb m’n zaadjes gewoon uit supermarktpaprika’s gehaald. Op het WWW lees je dan steevast waarschuwingen over hybride variëteiten die onvruchtbaar zijn of die allerlei misbaksels voortbrengen. Niks van gemerkt, zowel de zaadjes van de gewone paprika als van de zogeheten puntpaprika brachten, voor zover ik kan beoordelen, vrij normale vruchten voort.
Begin februari heb ik zaadjes enkele dagen laten voorweken in een potje water op de radiator, in een wc-rolletje met aarde gedaan, en in een plastieken potje (zie ‘plastieken brol‘) terug op de radiator gezet. Het ontkiemen ging heel vlot.
De plantjes groeiden traag, de dagen waren immers nog kort en de nachten fris. Des huizes wordt de verwarming ’s nachts immers zo goed als afgezet, behoudens een minimumtemperatuur van een graad of veertien. Eind maart kon ik de plantjes verspenen naar kleine bloempotjes, die nog steeds in huis bleven. In het voorjaar van 2020 zal ik de plantjes wellicht sneller kunnen laten groeien dankzij m’n in mekaar geflanst klein verwarmd en verlicht kweekbakje.
Zodra de kans op nachtvorst definitief geweken was, half mei (de ijsheiligen!), heb ik twee plantjes (één ‘punt’ en één ‘gewoon’) in de serre geplant, en twee stuks ‘gewone’ in een pot op het terras. Net als bij de pepertjes was dit misschien wat vroeg om buiten te zetten, want vooral de nachten waren soms nog redelijk koud. Maar enkele weken later werd het warmer, groeiden de planten, en kwamen er bloemetjes en vruchten aan. Even lichte ongerustheid toen de groene paprika’s donkere, bijna zwarte vlekken begonnen te vertonen, maar dat bleek gewoon de overgang van groen naar rood te zijn. Net als bij pepers geldt hier: je kan ze groen oogsten en eten, of je kan wachten tot ze rood zijn.
(deze plantenbak was trouwens wat te klein – slechts drie kleine paprika’s)
Wat me wel duidelijk geworden is, is dat de zomer in ons Belgenlandje eigenlijk veel te kort is voor zulke planten. Ze zijn gezaaid begin februari, en het grootste deel van de oogst was pas in september en oktober. Ik veronderstel dat ik veel meer kan oogsten als ik de plantjes meer voorsprong geef vóór de zomer. Ik ga proberen om ze, samen met de pepertjes, reeds in januari te zaaien, en ze ook meer licht en warmte te geven in die vroege voorjaarsmaanden. En zeker niet naar buiten brengen als de nachten nog te koud zijn. Vele tientallen paprika’s zullen in 2020 ongetwijfeld mijn deel zijn!
Groeten,
Guy
een klein lochtingske 