Ik ben nooit een vreselijk groot voorstander geweest van kerstbomen, kerstslingers, kerstballen en ander kerstgedoe. Doch, op een bepaald moment in het leven ben je dan eindelijk aan vrouw en kinderen geraakt, en gaat het leven nu eenmaal de kant op waar je toegevingen moet doen in het kader van een huiselijke kerstsfeer, of wat daarvoor moet doorgaan. Ik ben daar geen uitzondering op. Enkele jaren lang heb ik het kunnen houden bij een klein, plastieken, van het grofvuil gered kerstboompje. Twee jaar geleden – zo rond begin december 2017 – werd de druk van de gezinsleden te groot, en kochten we een echte levende kerstboom. Het was best wel een mooie kerstboom, en hij verloor amper naalden. Gekweekt in de pot. Na de periode van kerst- en eindejaarsfestiviteiten hebben we die kerstboom buiten gezet, met pot en al, op de plaats die des zomers voorbehouden was aan de uitbundig bloeiende stokrozen. Die prachtige kerstboom zouden we vast en zeker het jaar nadien opnieuw gebruiken! Hij begon gezond en wel verder te groeien, zodanig dat ik besloot om de kerstboom in een grotere pot te zetten om de boom optimaal te laten floreren. De boom maakte nieuwe knoppen aan, en had het kennelijk helemaal naar z’n zin.
Toen begon die bijkans eindeloze droogte van 2018. Aangezien de kerstboom nog in een pot zat, moest die geregeld water krijgen. In die periode moest ik evenwel om de acht weken voor twee weken naar het hospitaal voor een behandeling, en ik had bij één van die hospitalisaties nagelaten om vrouwlief de nodige instructies te geven omtrent het water geven van de kerstboom. Aangezien de vingers van vrouwlief uit zichzelf niet bijzonder groen zijn, had zij daar zelf ook niet aan gedacht. Dus toen ik twee weken later weer naar huis mocht, was de kerstboom helemaal Trumperig oranje in plaats van levendig groen. Morsdood. Hij staat er nu, zoveel maanden later, nog steeds. Het is één van de voorjaarsklussen op m’n to-do-lijstje: wijlen de kerstboom uit de pot halen en sluikstorten in het verwaarloosde bosje naast de even verwaarloosde weide achter ons huis. Terug aan de natuur geven, als het ware. De stokrozen komen terug, ik heb er – wat had je gedacht – nog voldoende zaad van.
De laatste kerst hadden we helemaal géén kerstboom in huis, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Groeten,
Guy
een klein lochtingske 